Junior Journalist 2025 "Feest"
Leve het leven!!
LEVE HET LEVEN! Stan Corneillie 5de lj A
De klokken luiden. De regen klotst tegen de oude ramen van Liams huis. Liam zit voor het raam en kijkt naar buiten. Door het harde onweer ziet hij amper iets. Nadat de klokken gestopt zijn, roept Liams vader van beneden: ‘Liam! Kom, we moeten vertrekken naar de kerk!'. 'Ik wil niet!' roept de kleine jongen. 'Je moet!', roept zijn woedende vader, ‘Of ik kom je naar beneden sleuren!'. Liam rukt zich weg van bij het raam en loopt naar de trap. Door de onhandige ziel die hij is, laat hij een bloempot vallen. Zijn vader komt de houten trap opgestormd en ziet de bloempot in honderden scherven op de grond liggen. Hij roept: ‘Snotjong!' en loopt naar de bloempot. Zijn moeder komt ook de trap opgerend en ziet dat haar man de bloempot weer in elkaar puzzelt. Ze zegt: ‘Kom, wij vertrekken al, Liam! Dag, schat!'. Haar man gromt luid en Liam en zijn moeder stappen naar buiten.
Wanneer ze op straat zijn, vraagt Liam: ‘Waarom is papa eigenlijk zo gestrest over die begrafenis?'. 'Het was zijn papa, liefje!' zegt Liams moeder. ‘En hij heeft het er moeilijk mee! En ik weet best dat hij die dingen niet op jou moet steken, maar probeer het te begrijpen!'. 'Dus als papa boos op mij is, moet ik mij daar niets van aantrekken?' vraagt Liam verbaasd. 'Dat klopt!' zegt zijn moeder. Liam kijkt haar een beetje verbaasd aan en wil er dieper op ingaan, maar net dan stappen ze de reusachtige kerk binnen. ‘Wauw!' roept Liam verschrikt wanneer hij alle beelden en kunstwerken ziet. Ze gaan zitten. Liams vader komt binnengestormd. Liam zegt: ‘Papa! Sorry van daarnet! Ik begrijp je helemaal!' en hij geeft zijn vader een dikke knuffel. Zijn moeder lacht en knuffelt hen allebei ook eens goed.
De uitvaart is gedaan. Het was een prachtige begrafenis. Nu is het tijd voor de koffietafel. Liams eerste koffietafel, om precies te zijn. Zijn vader en zijn moeder gaan bij de familie en bij twee oude grijze mannen van rond de leeftijd van zijn opa zitten. Liam gaat erbij zitten en zijn vader vertelt over de bloempot. Eén van de oude mannen lacht. Liam vraagt: ‘Waarom lach je nu? Dat is niet grappig! Het was een heel oude bloempot en ik had hem per ongeluk omgestoten!'. De oude man zegt: ‘Ik lach omdat je erg hard lijkt op je opa. Ik was zijn vroegere vriend, Gilbert, en hij was al even onhandig als jou. Vele jaren geleden gingen Sam, hier naast mij, je opa en ik, naar een verjaardagsfeestje. Het was heel gezellig totdat je opa opeens struikelde over een meisje dat op de grond domino aan het spelen was.'. 'Oei!' reageert Liam. ‘Ze had toch geen pijn!'. 'Nee, maar dat was het probleem niet!' vertelt Gilbert verder. ‘Het probleem was dat dat het meisje was die het feestje organiseerde! Je opa sloeg in paniek wanneer hij dat zag en baande zich een weg door het huis, waarbij hij op de staart van de hond trapte, de vogelkooi omstootte, een rol wc-papier in het toilet belandde en de moeder van het kind in de composthoop terechtkwam.'. Liam probeert zijn lach in te houden en vraagt: ‘En, was het kind boos?'. 'Ja, heel boos! Ze sloeg hem helemaal bont en blauw!'. Liam vraagt: ‘Mijn opa is toch niet gestorven door de slagen en verwondingen van die vrouw?'. 'Nee!' lacht Gilbert. ‘Nee, je opa is gestorven aan kanker!'. 'Net zoals mijn vrouw!' valt Sam in. Liam had Sam nog niet horen praten en het valt hem op dat Sam een best lage stem heeft. Sam zegt: ‘Mijn vrouw is ook gestorven aan die vreselijke ziekte! Maar ze heeft een fantastisch leven gehad! Net zoals jouw opa! Hij heeft zoveel fantastische dingen gedaan! Toen mijn vrouw gestorven was, zat ik helemaal in zak en as! Maar jouw opa zei: “Kop op, Sam! Nu het hare eindigt, begint er een nieuw leven! Ze zal altijd blijven verder leven in jouw hart! En je moet niet zo treuren, dat zou jouw vrouw ook niet graag gehad hebben.". En dat was zeker waar.'. Liam en Gilbert kunnen hun tranen moeilijk bedwingen. Liam zegt: ‘Maar dat is toch net hetzelfde als bij mijn opa! Hij zou het toch ook niet graag hebben dat wij treuren omdat hij dood is!'. De twee vrienden halen hun schouders op. Liam pakt een oud, kapot bierglas en tikt er zachtjes met een zilveren theelepeltje op waardoor het glas nog een beetje verder barst. Hij gaat op een stoel staan en iedereen kijkt hem verbaasd aan. Hij zegt: ‘Ik dacht even aan mijn opa en het fantastische leven dat hij heeft gehad! Hij zou het dan ook totaal niet leuk vinden dat wij hier zo zitten te treuren! Ik vind niet dat we moeten wenen, maar dat we moeten vieren dat hij, zo lang, een meer dan fantastisch leven heeft gehad!'. Iedereen knikt, de muziek wordt luider gezet en er barst een feestje los.
Wanneer iedereen al hard aan het feesten is, komt Liams papa bij hem staan. Hij zegt: “Liam, sorry dat ik mijn woede zomaar op jou heb afgereageerd. Ik weet dat dat verkeerd was. En wat je net zei...is helemaal waar! Ik weet echt niet of er een zoon bestaat die nog fantastischer is dan jij. Ik hou van jou, Liam!". "En ik van jou!" zei Liam, en hij geeft zijn vader een dikke knuffel. Daarna gaat hij samen met Gilbert en Sam dansen op de dansvloer. Liams moeder komt er ook aan en knuffelt haar man heel hard; zelfs zo hard dat hij op dat moment een beetje moeite heeft om te ademen. Dan gaan ze alle twee ook hard mee feesten en het wordt de leukste, zotste begrafenis ter wereld! En Liam weet nu zeker dat hij ook zo’n fantastische begrafenis wil hebben als deze. Want het leven…dat mag gevierd worden!
-----------------------------------------------------------einde---------------------------------------------------------